تحقیق مارشملو چیست و چه ارتباطی با اهمال کاری دارد؟

در سال 1972 یکی از مشهورترین آزمایش های روانشناسی تاریخ در دانشگاه استنفورد انجام شد.

کسانی که قصد شرکت در «وبینار اهمال کاری» را دارند، حتماً باید این فیلم را ببینند:

فیلمی که مشاهده کردید، تحقیق مشهور دانشگاه استنفورد بود که البته با تلاش تیم «بیشتر از یک» به صورت بومی بر روی کودکان ایرانی تست شده و نتیجه همانطور که می بینید، بسیار جالب و جذاب از آب درآمده است.

تحقیق مارشملو چگونه تحقیقی بود؟

آقای والتر میشل با هدف کشف رابطه بین تأخیر در چشیدن طعم لذت، با میزان موفقیت در آینده این آزمایش را طراحی کرد.

او میخواست ببیند که آیا «لذت تاخیری یا خشنودی تاخیری» می‌تواند با میزان احتمال موفقیت رابطه داشته باشد یا خیر.

او کودکان چهار تا شش ساله را در اتاقی قرار داد که در آن اتاق یک عدد کلوچه یا ژله (مارشمالو) روی میز مقابل آن‌ها قرار گرفته بود. آقای میشل قبل از ترک اتاق و تنها گذاشتن کودک به او می‌گفت: «اگر 15 دقیقه بعد از ترک اتاق و بازگشت من، مارشملو همچنان روی میز باشد، علاوه بر همان مارشملو، یک مارشملو دیگر هم جایزه می‌گیری و می‌توانی هر دو را با هم بخوری»

نتیجه آزمایش مارشملو چه بود؟

گروهی از بچه‌ها می‌توانستند مقاومت کنند و از دست زدن به کلوچه خودداری نمایند، و گروهی نه، اما والتر میشل با زیر نظر گرفتن هر دو گروه این بچه‌ها در سال‌های آینده نشان داد آن دسته از بچه‌ها که به کلوچه دست نزدند، با این تفسیر که اراده‌ای قوی تر دارند و می‌توانند کنترل بیشتری بر روی رفتارشان داشته باشند، در آینده هم موفق تر، سالم‌تر و حتی در ازدواجشان موفق تر هستند.

برای تهیه محصول اهمال کاری روی تصویر زیر کلیک کنید:

کمی بیشتر در مورد این آزمایش؟

آقای میشل تایمی که هر کودک برای خوردن مارشملو مقاومت می‌کرد را می‌نوشت. سپس تلاش می‌کرد ارتباط بین آن با موفقیت کودک در بزرگ‌سالی را مشخص کند. 600 کودک بلافاصله پس از خروج والتر میشل از اتاق، مارشملوی روی میز را خوردند و تنها یک سوم آن‌ها لذت حاصل از خوردن آن مارشملو را تا زمان دریافت دومین مارشملو به تأخیر انداختند. در مطالعات تکمیلی، والتر میشل فهمید که کودکانی که لذت خوردن مارشملو را به زمان دیرتری موکول کرده بودند، کودکانی شایسته‌تر و به احتمال زیاد موفق‌تری خواهند بود. آن‌ها همچنین نمرات بالاتری نسبت به همکلاسی‌هایشان دریافت می‌کردند. (البته نه لزوماً).

همچنین بررسی‌ها نشان داد که این ویژگی به احتمال قوی در تمام طول عمر در یک فرد باقی می‌ماند. این مطالعه اگرچه پیش پا افتاده به نظر می‌رسد، اما حاوی نکات عمیقی راجع به آینده کودک و میزان موفقیت اوست.

کتاب تنها راز موفقیت که خانم نادیا پوروقار ترجمه کرده است، کاملاً این موضوع را باز کرده و در مورد مارشملو و تحقیقات پیرامون آن مفصلاً توضیح داده است.

چرا ما هم نباید مارشملوهایمان را زود بخوریم؟

متاسفانه ما نیز در حرکت به سمت اهداف و در کارهایمان دقیقا شبیه بچه هایی عمل می کنیم که مارشملو را زود خوردند. آن قدر عجول و آن قدر کم تحمل که می خواهند یک شبه به موفقیت برسند یکباره پولدار شوند و نتیجه کاملا معلوم است .این افراد موفق نمی شوند.

روند موفقیت یک روند تدریجی است .کسی که صبر داشته باشد و رنج رسیدن به هدف را تحمل کند به آن می رسد.(کسی که مارشملو را دیرتر میخورد).

وکسی که مارشملو را زود میخورد و عجول است مطمئنا نتیجه ی دلخواه را نخواهد گرفت. پس بهتر است در طی کردن مسیر موفقیت صبور باشیم و مارشملو را زود نخوریم.