ابزارهای مهارتهای ارتباطی نوجوانان

اسفند ۳۰, ۱۳۹۹
۸:۳۰ ب.ظ
فعلا نظری ثبت نشده

میشه گفت هر ارتباطی با پذیرش آغاز میشه؛ اگه خودمون رو هرجوری که هستیم دوست داشته باشیم، راحت تر میتونیم صادق باشیم و خود واقعیمونو را نشون بدیم. اینجوری دیگه نیازی نیست خودمون رو پنهان کنیم.

کسایی که خودشون رو پذیرفتن و برای خودشون ارزش قائلن، معمولا میتونن دیگران رو نیز بپذیرن و براشون ارزش قائل بشن.
میتونیم برای برقرای ارتباطات ابزارهایی رو به کار ببریم، پس چه بهتر ابزارهامون رو یکپارچه کنیم.
اول اینکه باید زبان یه ارتباط خوب رو یاد بگیریم، پس اگه میخواییم پیام ها رو به خوبی منتقل کنیم باید همه زبان های ارتباطی رو بلد باشیم و بدونیم. در این مقاله قصد داریم شما را با ده ابزار ارتباطی آشنا کنیم تا پایان همراه ما باشید..

ابزار اول

زبان احساسات: توی ارتباطات دو نوع محتوا داریم، لفظی و هیجانی. که محتوای لفظی معنی خود کلمه هست؛ (مثلا توی جمله ایی مثل «تو خیلی از خود راضی هستی» محتوای لفظیش اینه که من از دست کسی عصبانی هستم ولی محتوای هیجانیش اینه که من عصبانیم).
میتونیم برای ارتقاء زبان احساساتمون تمرینای مختلفی انجام بدیم یکی از این تمرین ها اینه که ماسک احساسات درست کنیم یعنی یه احساس رو انتخاب کنیم و با استفاده از مقوا و نخ و ماژیک ماسکی که نشون دهنده اون احساس هست رو درست کنیم.
یا یه تمرین باحال دیگه اینه که فرهنگ لغت احساسات داشته باشیم، یعنی برای هر کدوم از حروف الفبا هر تعداد کلمه مرتبط با احساسی که به ذهنمون میرسه رو یادداشت کنیم:

الف-احترام…….. ب-بدبختی …… و-وابستگی…… ه-هیجان ……

ابزار دوم

زبان بدن: به طور طبیعی بدنمون درباره احساساتی که داریم علامت هایی میده. ما میتونیم از این علامتها استفاده کنیم و به افرادی که باهاشون ارتباط داریم بگیم به حرفاشون گوش میدیم و دوست داریم بیشتر بشنویم یا برعکس.
بعضی از علامت های بدنی ارتباط رو ترغیب میکنه و بعضیا باعث قطع ارتباط میشه، مثلا:
– خم شدن به طرف جلو
– خمیازه کشیدن
– برقراری ارتباط چشمی
– تکون دادن سر به علامت توافق
– نالیدن
– نگاه کردن به هرجایی به غیر از صورت طرف مقابلمون
پس خیلی باید حواسمون رو جمع کنیم و تمرین کنیم که علامتهای بدنی ترغیب کننده و علامتهای بازدارنده رو یاد بگیریم و بهشون توجه کنیم.

ابزار سوم

شفاف و مستقیم صحبت کردن: باید حواسمون باشه که اگه پیامهای ناقص یا غیر مستقیم به طرف مقابل بدیم اون مجبور میشه منظور مارو حدس بزنه.
برای اینکه بتونیم شفاف و مستقیم صحبت کنیم یه تمرین خیلی خوب میشه انجام داد اونم اینه که یه سری پیامهای غیرمستقیم رو بنویسیم و اونارو تبدیل کنیم به پیامهای مستقیم و صریح، مثلا:
غیر مستقیم: بلیت سینما خیلی گرونه مستقیم: من نمیخوام به سینما بیام
غیرمستقیم: داره دیر میشه من باید به خونه برگردم مستقیم: من دوست ندارم مثلا سیگار بکشم

ابزار چهارم

رفتار محترمانه: ممکنه پیش بیاد که بعضی وقتا با خودمون بگیم چطوری میشه هم مستقیم و شفاف صحبت کرد و هم باعث نشیم که احساس کسی جریحه دار بشه.
باید بدونیم که صریح بودن به معنی بی احترامی کردن نیست.
خوب حالا ممکنه این سوال پیش بیاد که اگه محترمانه صحبت کنیم چه تاثیری روی برقراری ارتباطمون با دیگران داره؟
چندتا دلیلی که میشه بیان کرد:
– این که احتمال شنیده شدن صحبت و پیاممون بیشتر میشه
– طرف مقابلمون راحت تر حرفشو میزنه
– احترام متقابل دریافت میکنیم
– احساسات کسی جریحه دار نمیشه
– و مهمتر از همه اینکه احساس بهتری نسبت به خودمون پیدا میکنیم.

ابزار پنجم

سوالات باز پاسخ و بسته پاسخ: توی برقراری ارتباط میتونیم سوالات رو به دسته باز پاسخ و بسته پاسخ تقسیم کنیم.
گفتگو با سوالای باز پاسخ شروع میشه و این سوال ها به طرف مقابلمون اجازه میده که جوابهای متفاوتی بده و اونو به ادامه صحبت ترغیب میکنه. اصولا این قبیل سوال ها وقتی پرسیده میشه که توی یه مهمونی یا یه مراسم اجتماعی شرکت میکنیم و یا برای بهتر شناختن کسی هم به کار برده میشه. و اما سوالهای بسته پاسخ؛ باید به این موضوع توجه داشته باشیم که که این نوع سوالها گفتگو رو محدود میکنه و جوابهای محدودی دارن.
مثلا وقتی سعی میکینم اطلاعات خاصی رو از کسی به دست بیاریم.

یه چندتا نمونه از هر دو نوع سوال

سوالای باز پاسخ

از چه چیز این مدرسه خوشت میاد؟
علایق شخصیت چه چیزایی هستن؟
تعطیلات آخر هفتتو چطوری میگذرونی؟
چه چیزی باعث شد تصمیم بگیری معلم بشی؟

سوالای بسته پاسخ

آیا توی کلاس هنر اسم نویسی کردی؟
چه سالی مدرک دیپلم رو گرفتی؟
آیا فوتبال سالنی بازی میکنی؟

ابزار ششم

هماهنگی زبان بدن با کلمات: خیلی باید حواسمون باشه که زبان بدنمون با زبان کلامیمون مطابقت داشته باشه چون اگه غیر ازین باشه موقعیت برای طرف مقابل گیج کننده میشه.

ابزار هفتم

حضور کامل داشتن: به این معنی که همه توجهمون رو به فرد مقابل بدیم، و به اون این اطمینان رو بدیم که واقعا به صحبتهاش توجه کامل داریم. باید اینو بدونیم که بیشتر افراد وقتی که میبینن ما با تموم وجود به اونا توجه نمیکنیم از تلاش برای برقراری ارتباط با ما ناامید میشن.
بعضی از کارایی که نشون میده موقع گفتگو به طرف مقابلمون توجه نداریم:
– عوض کردن موضوع
– نگاه کردن به اینور و اونور
– وسط حرف طرف مقابل پریدن
– خمیازه کشیدن
– وول خوردن

ابزار هشتم

همدلی: همدلی احساساتی شدن و احساس تاسف و غصه خوردن به خاطر دیگران نیست، همدلی یعنی احساس کردن و تصور کردن و شناختن موقعیت دیگران و پاسخی که اونا به این موقعیت دادن.
همدلی یعنی خودمون رو به طور کامل جای دیگری بزاریم و به اون توجه کنیم و به زبان بدن طرف مقابل گوش بدیم.
حواسمون باشه که همدلی به معنی همدردی نیست و اگه نسبت به کسی احساس تاسف کنیم این احساس به جای نزدیکتر کردن ما به دیگران ممکنه که مارو دورتر بکنه.

ابزار نهم

بازگویی: بازگویی وقتی اتفاق میفته که پیام طرف مقابلمون رو به زبون خودمون بیان کنیم.

این کار دوتا فایده داره: اولا این که به ما این فرصت رو میده که بفهمیم آیا درست متوجه پیام طرف مقابلمون شدیم و دوما به طرف مقابلمون هم این فرصت رو میده که بفهمه ما متوجه پیامش شدیم؛ به موجب این کار طرف مقابلمون میفهمه که داریم با اون همدلی میکنیم.
برای بازگویی میتونیم از جمله هایی از این قبیل استفاده کنیم:
«به نظرم خیلی نگران معدلت هستی»
«به نظرم احساس میکنی که من نسبت به تو بی تفاوت شدم»

ابزار دهم

شفاف سازی: وقتی توی صحبتمون با طرف مقابل سوء تفاهمی به وجود میاد یعنی اینکه فکر میکنیم حرفای طرف مقابل رو فهمیدیم، مرور دوباره حرفها روش خوبی برای از بین بردن سوء تفاهمه.
یعنی اینکه اگه شک داریم مطلبی رو درست و حسابی متوجه نشدیم، سوال کنیم به این کار شفاف سازی میگن.